ΒΡΕΧΙΤ, ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΑΠΛΗ ΙΣΤΟΡΙΑ
Όπως είναι γνωστό, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ξεκίνησε σαν «Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα», από 6 ευρωπαϊκά κράτη, τα οποία παρήγαγαν και χρησιμοποιούσαν αυτά τα υλικά και ήθελαν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Η κίνηση ήταν εμπορική και κερδοσκοπική, πήγε καλά και άνοιξε την όρεξη για επέκτασή της, πάντα σε κερδοσκοπική βάση. Έτσι καταλήξαμε στην σημερινή μορφή της Ε.Ε., που λειτουργεί κάτω από ένα πολύπλοκο πλέγμα σχέσεων μεταξύ των Μελών της.
Η σημερινή Ε.Ε. έκανε πολλά για τα κράτη-μέλη, πλην ενός, εκείνου της «πολιτικής ένωσης», που είναι το ουσιώδες για να επιβιώσει! Πολιτική ένωση, σημαίνει «συνυπευθυνότητα όλων για τις πράξεις και τις παραλήψεις ενός εκάστου». Αυτό, οι πρωτοκλασάτοι της Ε.Ε., όταν το ακούνε βγάζουν σπυριά, γιατί ποτέ δεν αισθάνθηκαν την Ευρώπη σαν «πατρίδα» τους, αλλά σαν χώρο διευκόλυνσης των εμπορικών τους συναλλαγών, όπου ο οικονομικά ισχυρότερος κυριαρχεί. Η «Commission» τάζει ευημερία για να προσελκύει, τυπώνει Ευρώ για να αγοράζει. Οι ισχυροί της Ε.Ε. γίνονται ισχυρότεροι και οι αδύνατοι αδυνατότεροι. Στις ΗΠΑ οι κάτοικοι αισθάνονται «Αμερικανοί», διότι είναι πολιτικά ενωμένοι και η Κεντρική Κυβέρνηση προσέχει και βοηθάει τις Πολιτείες, ενώ στην Ε.Ε. κυρίως τις δανείζει!
Οι Εγγλέζοι αποφάσισαν να φύγουν, διότι πιστεύουν ότι μόνοι τους θα τα καταφέρουν καλύτερα, χωρίς να τους διαφεντεύουν οι ισχυρότεροι Γερμανοί. Ο ευρωσκεπτικισμός διακατέχει και άλλους λαούς της Ε.Ε. κι αν δεν αλλάξει η νοοτροπία των ισχυρών, πράγμα δύσκολο, σύντομα η Ε.Ε. θα γίνει ξανά «Ένωση Άνθρακα και Χάλυβα» ή κάτι παρεμφερές. Επί του παρόντος παρατηρείται ένας εκνευρισμός και στις δύο πλευρές, με τους Βρετανούς να καθυστερούν και τους ευρωπαίους να «βιάζονται». Κλίνω με μια ιστορία που λέει πολλά: Πριν λίγα χρόνια βρέθηκα στη Ν. Υόρκη και έμεινα για δύο μέρες στο σπίτι ενός παιδικού μου φίλου. Η γυναίκα του μου συνέστησε να μην πω τίποτα στον Νίκο κατά της Αμερικής για να μην χαλάσουμε τις σχέσεις μας! Μετά από λίγα χρόνια στην Ελλάδα είπα την ιστορία στον Νίκο και τον ρώτησα, γιατί. Μου απάντησα με απλά λόγια: «Ζω στην Αμερική 25 χρόνια και αισθάνομαι ότι όπου στον κόσμο κι αν βρεθώ και όποιο πρόβλημα κι αν μου προκύψει, η Αμερική θα είναι δίπλα μου!
Καταλαβαίνετε αγαπητοί αναγνώστες, γιατί άρχισαν τα « exit» στην Ε.Ε.; Τους ευρωπαίους δεν συνδέουν κεντρομόλες αλλά φυγόκεντρες δυνάμεις και αυτές ενισχύονται με την πάροδο του χρόνου.
Απόστολος Γεωργόπουλος