Δρ. Γιώργος Δημητριάδης. Μια μεγάλη ψυχή. Ένας υπέροχος άνθρωπος
Στις 22 του περασμένου Μάρτη έφυγε από τη ζωή ο Γιώργος Δημητριάδης. Ήταν καθηγητής κυτταρικής και μοριακής βιολογίας στο πανεπιστήμιο Πατρών και πρωτοπόρος της τεχνολογίας mRNA. Είχε σπουδάσει Χημεία στο πανεπιστήμιο Πατρών και για μεγάλο διάστημα εργάστηκε σαν ερευνητής στην Γαλλία στο Ινστιτούτο Παστέρ και στην Αγγλία στο Εθνικό Ινστιτούτο Ιατρικής Έρευνας του Λονδίνου και στο τμήμα Αναπτυξιακής Βιολογίας ασχολήθηκε με το Πρόβλημα Διαφοροποίησης των Κυττάρων, όπου σημείωσε εκπληκτικά επιτεύγματα, αφού είχε την ιδέα να χρησιμοποιήσει τα Λιποσώματα σαν φορέα για την μεταφορά mRNA σε διαφοροποιημένα κύτταρα και τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο της Βρετανικής Βιοχημικής Εταιρείας. Το περιοδικό τής επιστημονικής επιθεώρησης NATURE δημοσίευσε την ανακάλυψη του την 31η Αυγούστου 1978 με τίτλο: Dimitriades, G. J. “Translation of rabbit globin mRNA introduced by liposomes into mouse lymphocytes”. Το 1979 προσκλήθηκε σαν ερευνητής στο Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, όπου δεν ενθουσιάστηκε και προτίμησε το πανεπιστήμιο τής Πάτρας.
Ο Γιώργος Δημητριάδης δεν ήταν μόνο ένας επιστήμονας με διεθνή αναγνώριση, ήταν κάτι πολύ παραπάνω, ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος, σεμνός, ευθύς, ευαίσθητος, με ευρεία μόρφωση και αυξημένη καλλιτεχνική ευαισθησία, ο οποίος ποτέ δεν συμβιβαζόταν με ότι θεωρούσε λάθος. Τον Γιώργο τον γνώρισα στην Ιστιοπλοΐα και θαύμασα το πείσμα, την θέληση και την ψυχική του δύναμη. Ο Γιώργος ήταν ένας φίλος με το οποίο αισθανόμουν χαρά να είμαι μαζί και ελευθερία να λέω τις απόψεις μου, χωρίς να στρογγυλεύω τις γωνίες, οι ιδέες του ξεκάθαρες και η γλώσσα του σαφής και περιεκτική, τον άνθρωπο τον εκτιμούσε και τον αγαπούσε, τον όχλο τον απεχθανόταν, δεν ξεχνώ τη δήλωση του σε μια από τις ωραίες συζητήσεις που κάναμε σ’ ένα χωριό, μου είπε: «Ρε Αποστόλη, είμαστε τυχεροί που δεν έχουμε γίνει όχλος»! Ο Γιώργος δεν είναι από εκείνους που ήρθαν, έδωσαν παρόν κι έφυγαν, είναι από εκείνους που είπαν «είμαι εδώ και θα μείνω, γιατί το στίγμα μου δεν σβήνει, το γέλιο μου δεν φεύγει, το βλέμμα μου δεν χάνεται, η λογική μου γοητεύει». Είμαστε τυχεροί όσοι γνωρίσαμε το Γιώργο και τυχερότεροι όσοι τον έζησαν από κοντά, η απουσία του προκαλεί λύπη, η οποία λιγοστεύει από τη χαρά που έδωσε το πέρασμα του. Γιώργο είναι κρίμα για τη ζωή που λείπεις και για εμάς που δεν μπορούμε να στήσουμε μαζί κι άλλες συζητήσεις !
Απόστολος Γεωργόπουλος