ΜΠΗΚΑΜΕ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΜΕ ΒΑΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που ο πρωθυπουργός εκείνης της κυβέρνησης είπε με δικά του λόγια ότι πτωχεύσαμε. Τότε κανένας δεν άκουσε τα λόγια του, ούτε τον πήρε στα σοβαρά. Δεν τον άκουσε κανείς, διότι οι Έλληνες έχουμε επιλεκτική ακοή και ακούμε μόνο τα ευχάριστα. Δεν τον πήρε κανείς στα σοβαρά, διότι ήταν ο πρωταίτιος της καταστροφής και για αρκετά χρόνια ανοησίες έλεγε. Ο επόμενος πρωθυπουργός, ήταν τρις χειρότερος του προηγούμενου. Όταν οι πόρτες του εύκολου δανεισμού έκλεισαν και η κυβέρνηση δεν είχε χρήματα να πληρώσει τον τεράστιο και άχρηστο κρατικό μηχανισμό, άρχισαν οι ανησυχίες των πολιτικών και των μιζαδόρων. Η Ελλάδα, κατά την πάγια και μακρόχρονη τακτική της, έψαξε για προστάτες και εύκολα τους βρήκε στη ζώνη του ευρώ. Εκεί χάθηκε η μπάλα και δεν καταλάβαμε τίποτα από το παιχνίδι που παίχτηκε. Το τεράστιο χρέος της χώρας προς το εξωτερικό άλλαξε χέρια και δίκαιο. Τους ιδιώτες πιστωτές υποκατέστησαν ισχυροί οργανισμοί, το χρέος πολλαπλασιάστηκε και δεν διέπετε πλέον από το ελληνικό, αλλά από το βρετανικό δίκαιο! Όλα αυτά ονομάστηκαν «μνημόνιο» και πολλοί ούτε διάβασαν, ούτε κατάλαβαν τίποτα. Όλοι μας ψάχνουμε στα άχυρα να βρούμε τους ψήλους της χαμένης ευημερίας μας. Αποκτήσαμε αφεντικά, τα οποία πάντα μας άρεσαν, τα οποία αποφασίζουν για μας. Επειδή δεν ωφελούν οι πολιτικές και οι δημοσιογραφικές αναλύσεις, ας ομαδοποιήσουμε τα προβλήματα σε τέσσερες κατηγορίες. Πρώτο, το δημόσιο χρέος, το οποίο αυξάνει ραγδαία και έχει αναρριχηθεί στο 175%, κατ άλλους στο225% του εθνικού προϊόντος. Και για να καταλαβαίνουμε τι λέμε, σε καμία από τις προβληματικές χώρες του νότου, το δημόσιο χρέος δεν υπερβαίνει το 100%. Δεύτερο, η ανεργία αυξάνεται καλπάζοντας και δεν θα μειωθεί με τα αστεία προγράμματα «επιμόρφωσης» κάποιων ανέργων, διότι αυτά τα προγράμματα μας είναι γνωστά από το παρελθόν, όταν κομπίνες μύριζαν και αποτέλεσμα ποτέ δεν έφεραν. Τρίτο, οι παραγωγικές μονάδες κλείνουν κατά δεκάδες χιλιάδες, μειώνοντας το εθνικό προϊόν και αυξάνοντας την ανεργία. Είναι αδιανόητη η κυβερνητική πολιτική, η οποία αντί να παρέχει κίνητρα σε εργαζόμενους, προφέρει ελεημοσύνη σε ανέργους!  Τέταρτο, το εθνικό προϊόν, το οποίο πάντα ήταν ανεπαρκές, έχει μειωθεί κατά 25% την τετραετία με τάσεις να χειροτερέψει. Εμείς είμαστε μέσα σ αυτή τη θλιβερή πραγματικότητα και δυστυχώς κλαίμε πάνω από το χυμένο γάλα. Εδώ που φθάσαμε υπάρχει ελπίδα; ΝΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ, είναι μέσα μας και εξαρτάται από τη δική μας θέληση να τη ζήσουμε. Πρέπει όλοι να κοιτάξουμε τη δική μας συμπεριφορά, να δούμε εμείς τι κάνουμε από εκείνα που δεν μας αρέσουν, όταν τα κάνουν οι άλλοι. Δεν βλάπτει αν θυμόμαστε και κανέναν μύθο του Αισώπου, ο οποίος έγραψε, έχοντας και εμάς υπ όψιν του, το «Πήραι δύο». Ας μη ρίχνουμε τα δικά μας σφάλματα στην πίσω σακούλα για να μην τα βλέπουμε, διότι έτσι κανένας δεν πρόκειται να μας σώσει, γιατί κανένας δεν έχει υποχρέωση να το κάνει. Εμείς, ο καθένας μας, πρέπει να εργαστούμε, να παράγουμε, να μην τρώμε τον ιδρώτα του άλλου, να σεβόμαστε τον διπλανό μας, να αποκτήσουμε λογική. Η εποχή των έξυπνων και των κορόιδων φαίνεται ότι περνάει και θα γίνουμε ή όλοι έξυπνοι ή όλοι κορόιδα. Ας ξεκινήσουμε από σήμερα, αν δεν παράγουμε κάτι χρήσιμο, ας μετακομίσουμε σε άλλο χώρο δραστηριότητας, αν παράγουμε, ας φροντίσουμε να βελτιώσουμε το κόστος και την ποιότητά του, ας περιορίσουμε τις σπατάλες μας, ας ενοχλούμε λιγότερο τον διπλανό μας, ας απαιτήσουμε τις δημόσιες υπηρεσίες να κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους, γιατί εμείς πληρώνουμε γι αυτές. Ας αποφασίσουμε να προσπαθήσουμε, γιατί μόνο τότε μπορούμε να ελπίζουμε.

Γεωργόπουλος Απόστολος