ΠΟΤΕ ΘΑ ΔΙΚΑΙΟΥΜΕΘΑ «ΔΙΑ ΝΑ ΕΛΠΙΖΟΥΜΕ»!
Η ελπίδα είναι πηγή ζωής και απαραίτητο στοιχείο της, αρκεί να μην είναι «φρούδα», γιατί αν είναι, υπονομεύει την ίδια την ύπαρξή μας. Η ελπίδα είτε στηρίζεται σε γεγονότα μεγάλης πιθανότητας να συμβούν, είτε οφείλεται στη δειλία και το φόβο μας να σταθούμε αντιμέτωποι σε καταστάσεις δυσάρεστες και υψηλού κινδύνου. Οι αδικαιολογήτως ελπίζοντες, επικαλούνται την ύπαρξη αυτής της ίδιας της Ελλάδας, η οποία διατηρείται διαχρονική, παρά το ότι στηρίζεται πάνω σε αδιέξοδα. Το παράδειγμα φαίνεται ισχυρό, όχι όμως ικανό να εξασφαλίσει στους ελλαδίτες Έλληνες μια ζωή ήρεμη, βέβαιη και ασφαλή. Ελπίζαμε ότι θα αποτινάζαμε τον τουρκικό ζυγό, αλλά χρειαστήκαμε 400 χρόνια, ελπίζαμε ότι θυσιαζόμενοι στον τελευταίο πόλεμο, θα απολαμβάναμε τα οφέλη των νικητών, αλλά αντί αυτού ζήσαμε έναν καταστροφικό 6ετή εμφύλιο πόλεμο, ελπίζαμε ότι οι «βασιλοπολιτικοί» θα εύρισκαν λύση, αλλά μας προέκυψε μια 7χρονη χούντα, ελπίσαμε ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου θα μας εξασφάλιζε χαρακτηριστικά πολιτισμένου κράτους, αλλά μας γέννησε Κοσκωτάδες και ασήκωτα χρέη, ελπίσαμε ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα μας απάλλασσε από τα μνημόνια και μας έφερε καινούργια και χειρότερα! Ελπίζουμε ότι τα σύνορα της χώρας είναι βέβαια και δεν βλέπουμε την υπαρκτή απειλή να περιοριστούν. Ελπίζαμε ότι δεν μας αφορούσαν οι πρόσφυγες και μας ήρθαν πάνω από μισό εκατομμύριο. Γιατί όλα αυτά; Γιατί δεν είμαστε οικονομικά ισχυροί, είμαστε επιπόλαιοι και στερούμαστε παντελώς ευθυκρισίας. Τι πρέπει να κάνουμε για να αποκτήσουμε το δικαίωμα «δια να ελπίζουμε»; Χρειαζόμαστε πολύ απλά πράγματα, γι αυτό ακατανόητα: Πρώτο, χρειαζόμαστε να αυξήσουμε το εθνικό προϊόν, για να γίνουμε αυτάρκεις και να μην ζούμε με δανεικά, όπως κάνουμε μέχρι σήμερα, αφού οι δανειζόμενοι υποτάσσονται. Για να αυξήσουμε το εθνικό προϊόν πρέπει να παράγουμε και για να παράγουμε πρέπει να είναι οι βιομηχανίες και οι βιοτεχνίες ανοιχτές και εκεί να δουλεύουν, με αυξημένη παραγωγικότητα και συνείδηση, εργοδότες και εργαζόμενοι. Σήμερα οι παραγωγικές μονάδες είναι κλειστές και οι εργαζόμενοι μετακόμισαν στην ανεργία επιδοτούμενοι με δανεικά! Οι πολιτικοί, τουλάχιστον την 6ετία της ασφυκτικής οικονομικής κρίσης, βάζουν λουκέτα στο εσωτερικό και ζητιανεύουν στο εξωτερικό. Ας μην κάνουμε ότι δεν βλέπουμε το χρέος να φλερτάρει με το 200% του εθνικού προϊόντος! Δεύτερο, χρειαζόμαστε άμεσα κλείσιμο του μισού δημόσιου τομέα, με άμεση αποπομπή των μισών δημόσιων υπαλλήλων. Σήμερα πληρώνουμε με δανεικά και με τα χρήματα εξοντωτικών φόρων, περί τους 700.000 υπαλλήλους, οι οποίοι τεμπελιάζουν και δεν μας χρειάζονται. Η Πορτογαλία έχει περίπου τους μισούς από εμάς και η Αυστρία πολύ λιγότερους και πάνε μια χαρά. Πρέπει να σταματήσουμε να πληρώνουμε κομματόσκυλα και ηλίθιους πολιτικούς, πρέπει και στον δημόσιο και στην πολιτική οι άνθρωποι, όπως μοιράζονται την παραγωγή μας, έτσι να μοιραστούν τον ιδρώτα και το άγχος μας.
Μόνο αν συμβούν τα παραπάνω, θα «δικαιούμεθα δια να ελπίζουμε», όπως περίπου έλεγαν στελέχη του αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ!
Ένας βιοτέχνης που πληρώνει και στενάζει.
