ΤΟΥΡΚΟΙ: ΕΞΥΠΝΟΙ, ΠΡΑΚΤΙΚΟΙ ΚΑΙ ΡΕΑΛΙΣΤΕΣ
Δύο τρόποι υπάρχουν για να ασχοληθεί κανείς με μια κατάσταση, ο ένας να μελετήσει τα χαρακτηριστικά της και ο άλλος να παρασυρθεί από τη διάθεση του. Εμείς με τον δύσκολο και επικίνδυνο γείτονα την Τουρκία ακολουθούμε τον δεύτερο, δεν μας ενδιαφέρει τι είναι, αλλά το πως εμείς θέλουμε να την βλέπουμε, πράγμα που μας φέρνει σε μειονεκτική θέση και μας δημιουργεί όλο και περισσότερα προβλήματα.
Ποια είναι τα ποσοτικά και ποιοτικά χαρακτηριστικά της σημερινής Τουρκίας; Είναι μια μεγάλη και πολυπληθής χώρα, με έκταση και πληθυσμό σχεδόν όσο η Γερμανία, δημογραφικά βελτιούμενη, με πληθυσμό νεανικό και ενθουσιώδη. Η οικονομία της Τουρκίας είναι ποιοτικά και ποσοτικά ανελισσόμενη, ενώ καλύπτει πολλούς τομείς υψηλής τεχνολογίας και σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα θα είναι και πυρηνική δύναμη, αφού αυτή την περίοδο χτίζει με ρωσική βοήθεια πυρηνικά εργοστάσια. Η στρατιωτική μηχανή της Τουρκίας είναι ανάμεσα στις ισχυρότερες του κόσμου και συνεχώς καλυτερεύει.
Τα παραπάνω όπλα, βρίσκονται σε χέρια πολιτικών τολμηρών και αποφασισμένων, πίσω από τους οποίους βρίσκεται ο big brother, δηλ. ο στρατός, ο οποίος υπενθυμίζει ότι οι αγχόνες του Μεντερές φυλάσσονται στην αποθήκη για κάθε ενδεχόμενο. Οι κυβερνόντες την Τουρκία σήμερα δεν είναι ούτε ανόητοι, ούτε επιπόλαιοι, ούτε ανεδαφικοί, πολιτεύονται για το καλό της πατρίδας των και εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία! Ο Ερτογάν δεν είναι υπερφίαλος, είναι ρεαλιστής πατριώτης. Γνωρίζει εκείνο που εμείς αγνοούμε ή κάμουμε πως αγνοούμε, δηλ. ότι σήμερα οι κύριοι παίχτες στην παγκόσμια σκακιέρα είναι πολλοί και μπερδεμένοι και ότι στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται και μπορεί να αρπάξει, όταν οι άλλοι είναι απασχολημένοι αλλού. Οι Τουρκία σήμερα εκδηλώνει έκρηξη διεκδικήσεων παντού γύρω της και επεμβαίνει σε πολλά μέτωπα που την ενδιαφέρουν, αδιαφορώντας για την φαιδρή διεθνή κοινή γνώμη. Γνωρίζει άριστα, ότι οι διεθνείς ισορροπίες είναι ιδιαίτερα εύθραυστες και μετράει πολύ προς τα που θα ρίξει το βάρος της. Η αρχηγία του κόσμου πάει προς την Κίνα και αυτό είναι λάθος να το ξεχνάμε, όπως λάθος είναι να μην καταλαβαίνουμε την μέθοδο που ακολουθεί η Κίνα για να επικρατήσει. Οι Κινέζοι υιοθετούν τις αναίμακτες λύσεις, όπως έχουν κάνει μέχρι τώρα, γνωρίζουν άριστα, ότι δεν πρέπει να θορυβούν, ούτε να προκαλούν, να υπόσχονται χωρίς να παρεκκλίνουν ούτε κατά κεραία της πορείας των, στη δε τελευταία φάση της βελούδινης εφόδου τους θα συνεργαστούν με όσους το έχουν ανάγκη και τους συμφέρει, μεταξύ των οποίων φαίνεται ότι θα είναι η Ρωσία και η Τουρκία. Το πράγμα φωνάζει και είναι περίεργο, πως οι ενδιαφερόμενοι κάνουν πως δεν το ακούν. Όλη αυτή η δύσκολη κατάσταση με τη ζοφερή εξέλιξη, τι σημαίνει για εμάς; Σημαίνει ότι είναι λάθος να πιστεύουμε ότι την κρίσιμη στιγμή των ελληνοτουρκικών σχέσεων, φαίνεται βέβαιο ότι θα έρθει με αβέβαιο το πότε, θα πολεμήσει κάποιος άλλος μαζί μας από εκείνους που σήμερα δηλώνουν ότι μας υποστηρίζουν, ενώ στην πραγματικότητα μας εκμεταλλεύονται και μας «χρησιμοποιούν». Θα ρωτήσει κάποιος αν για την Ελλάδα έχει χαθεί το παιγνίδι; Ναι, έχει χαθεί αν συνεχίσουμε την μέχρι σήμερα πολιτική του ωχαδερφισμού, της μαλθακότητας, της επιπολαιότητας, της φυγοπονίας και της λανθασμένης στρατηγικής. Αν είμαστε π.χ. Ισραήλ ή Ολλανδία, κανείς δεν θα φοβόταν ότι θα έρθουν μαύρες ημέρες, αλλά είμαστε άνθρωποι χωρίς ευθυκρισία, έχοντας αφήσει γύρω μας τα πάντα, πνευματικά και υλικά, να ρημάζουν. Χρειάζεται μεγάλη δόση επιπολαιότητας να υποχωρούμε συνεχώς και να βάζουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί, γιατί βαριόμαστε ή φοβόμαστε να τα πετάξουμε. Δυο-τρία παραδείγματα για να μην θεωρητικολογούμε μόνο: Η συνθήκη της Λωζάνης όρισε τους μη ανταλλάξιμους πληθυσμούς ανάμεσα Τουρκίας και Ελλάδας και ήταν ισόποσοι. Το 1954 οι Τούρκοι βλέποντας μακριά, έδιωξαν τους Έλληνας, ενώ εμείς δεν κάναμε δυστυχώς το ίδιο με τους εδώ Τούρκους. Θυμάμαι τότε Έλληνα υπουργό, όταν ρωτήθηκε, να λέει καγχάζοντας, ότι εμείς δεν θα διώξουμε τους Τούρκους, αλλά θα τους κρατήσουμε να δουλεύουν! Τότε που με βάση το Δίκαιο της θάλασσας μπορούσαμε να επεκτείνουμε, υπό τους περιορισμούς των στενών, την υφαλοκρηπίδα στα 12 μίλια, εμείς την αφήσαμε στα 6, λέγοντας το βλακώδες, ότι διατηρούμε το δικαίωμα! Όταν το τουρκικό ερευνητικό πλοίο μπαινόβγαινε στα χωρικά μας νερά, εμείς λέγαμε, ότι το έφερε ο…..αέρας!
Για να μας δικαιολογείται ελπίδα, πρέπει να αλλάξουμε τακτική και στρατηγική. Το μπάχαλο που επικρατεί στο εσωτερικό, δηλ. στην ασφάλεια και την οικονομία, πρέπει να διορθωθεί με συνοπτικές διαδικασίες. Η κοινωνία χρειάζεται ήρεμη καθημερινότητα αντί της εγκληματικότητας και της απειλής που βιώνει. Οι εγκληματίες πρέπει να κλιστούν στις φυλακές και εκεί να τελευτήσουν τις ποινές τους, αντί να απολαμβάνουν τις Συριζαίηκες εκπτώσεις του 60% και τις Νεοδημοκρατικές του 30%. Οι επιχειρηματίες πρέπει να είναι Έλληνες και μάλιστα συνειδητοί, αποδεχόμενοι ή εξαναγκαζόμενοι να αποδεχτούν, ότι εκτός από το ίδιο συμφέρον πρέπει να υπηρετούν και το εθνικό συμφέρον, αφήνοντας στην άκρη την θεωρία της αρπαχτής που, όχι λίγοι, ακολουθούν. Οι εργαζόμενοι πρέπει να ξεχάσουν την αδιαφορία και την φυγοπονία και να συνειδητοποιήσουν, ότι δικαιολογούνται να απαιτούν μόνο από το αποτέλεσμα της παραγωγής στην οποία αποδεδειγμένα συμβάλουν. Είναι καλύτερα για όλους οι εργαζόμενοι να οργανώνονται παραγωγικά και όχι συνδικαλιστικά. Ο κρατικός μηχανισμός, αφού είναι ανίκανος να συμβάλει στην παραγωγική διαδικασία, να μικρύνει, δηλ. να μικρύνει πολύ και να πάψει να αποτελεί χώρο βολέματος των κομματόσκυλων. Η τελευταία Έκθεση του ΔΝΤ αναφέρει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι ξανάγιναν όσοι ήταν πριν από την κρίση! Οι πολιτικοί πρέπει να πηγαίνουν στο Κοινοβούλιο και να αποφασίζουν για το συμφέρον των Ελλήνων και της Ελλάδας και όχι να το μετατρέπουν χωρίς ντροπή σε «κυνοβούλιο»! Οι Έλληνες πρέπει να γίνουμε αυτάρκεις, αποφασιστικοί και ισχυροί, με υπολογίσιμη και αποτελεσματική αποτρεπτική δύναμη, διαφορετικά πάλι θα μας μικρύνουν οι Μπέηδες και οι Πασάδες!
Αυτό είναι το αύριο και όποιος δεν βλέπει τη μαυρίλα που έρχεται, απλά υποφέρει από αχρωματοψία!
Απόστολος Γεωργόπουλος
