ΕΝΑ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ
Κάποτε αυτή η Χώρα που λέγεται Ελλάδα, στάθηκε στα πόδια της και έγινε Κράτος, γιατί το ήθελαν όλοι όσοι την κατοικούσαν. Όταν λέμε το ήθελαν, εννοούμε ότι την έβαζαν πάνω από τη ζωή τους. Όταν η σάλπιγγα καλούσε, οι Έλληνες, ελλαδίτες και ξενιτεμένοι, σπρώχνονταν να φθάσουν στο πεδίο της μάχης, γιατί κινδύνευε η Πατρίδα!
Αλλά τι είναι αυτή η «πατρίδα» που αξίζει τόσες θυσίες; Οπωσδήποτε είναι το λίκνο που γεννηθήκαμε, ο τόπος που έζησαν, σκέφτηκαν και θάφτηκαν οι πρόγονοί μας, η συνέχεα των παραδόσεων και του πολιτισμού μας. Όμως δεν είναι μόνο τα παραπάνω, είναι και η «ομπρέλα» που μας προστατεύει και κάτω από την οποία αισθανόμαστε ασφαλείς, κι αυτό το τελευταίο δεν είναι το λιγότερο. Όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί θέλουν ένα χώρο, ένα «σπίτι», οι συνθήκες μέσα στο οποίο να βοηθάνε στην προστασία τους. Αν αυτό το «σπίτι» εκλείψει, δεν δενόμαστε με τον τόπο, γινόμαστε πλάνητες, γινόμαστε «όπου γη τάφος», κι αυτό δεν είναι τόσο ωραίο, όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Λαοί, όπως οι Εβραίοι που έζησαν επιτυχημένα για χρόνια στα πέρατα του κόσμου, δεν εγκατέλειψαν το όνειρο για μια πατρίδα, αντί πάσης θυσίας!
Γιατί οι παραπάνω σκέψεις; Διότι στους Έλληνες του πρόσφατου χθες και του σήμερα, αμβλύνθηκε το αίσθημα αγάπης της «πατρίδας», αφού η τελευταία δεν τους εξασφαλίζει καμία ασφάλεια και καμία προστασία, αντίθετα τους απειλεί και τους διώχνει. Οι νέοι με τα όνειρα και την ελπίδα, όταν μπορούν, ξενιτεύονται κατά εκατοντάδες χιλιάδες για να σωθούν! Στην Ελλάδα δεν αισθάνονται ασφαλείς! Κι αυτοί που μένουν τι κάνουν; Μιλάνε και αισθάνονται απαξιωτικά για την Ελλάδα, την οποία ταυτίζουν, όχι άδικα, με την Διοίκηση και τους Πολιτικούς. Ποιοί κυβερνούν και ποιοι διοικούν έναν τόπο; Οι πολιτικοί μπροστά και ο πνευματικός κόσμος από πίσω. Και οι δύο ομάδες, στην σύγχρονη Ελλάδα, χαρακτηρίζονται από ανικανότητα και διαφθορά, την πρώτη την μοιράζονται, ενώ στην δεύτερη σαφώς υπερέχουν οι πολιτικοί. Τι να δει και να πιστέψει ο λαός; Τη διαφθορά και τις κλεψιές των πολιτικών μέχρι το 2015, την διάλυση της παιδείας ή τους αριστερίστικους και καταστροφικούς ερασιτεχνισμούς των σημερινών κυβερνόντων;
Η σχέση μεταξύ διοικούντων και διοικουμένων κατέληξε σε διαζύγιο, ο λαός συμπεριφέρεται σαν τα ποντίκια, που άνοιγαν τρύπα στη βάρκα για να πνιγεί ο βαρκάρης! Ο απογοητευμένος δεν έχει λογική κατ εκείνου που τον απογοήτεψε, ενεργεί βίαια και εκδικητικά και ότι ήθελε συμβεί!
Το φαινόμενο της διάρρηξης των σχέσεων μεταξύ πολιτικών και λαού, δεν είναι μόνο ελληνικό, εδώ όμως παράγινε το κακό, βρισκόμαστε στην περιοχή του κόκκινου, κι εκεί τα πράγματα γίνονται ανεξέλεγκτα, το χάσμα μεγαλώνει, η απόγνωση και το μίσος αυξάνουν. Ο «αποδιοπομπαίος» Καζαντζάκης έγραφε, ότι το χάσμα σε τέτοιες καταστάσεις «γεφυρώνεται με αίμα», ας το έχουμε κι εμείς κάπου στην άκρη του μυαλού μας, κι ας είναι αχρείαστη μια τέτοια λύση! Για να μην καταλήξουμε στην λύση της αιματηρής επανάστασης, κάτι πρέπει να γίνει εδώ και τώρα, αύριο θα είναι αργά για όλους μας!
Απόστολος Γεωργόπουλος