Η ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΙΤΙΑΤΟ
Συνεχώς μιλάμε για την κρίση που, για πολλά χρόνια, μαστίζει τη χώρα, σπανίως για την αιτία που την προκάλεσε και εξακολουθεί να την προκαλεί και να την χειροτερεύει. Η κρίση είναι ο πυρετός, για τον οποίο παίρνουμε ασπιρίνες ή άλλα παυσίπονα. Τα αντιπυρετικά που παίρνουμε έχουν ονόματα, λέγονται φόροι και δανεισμός, και τα δύο βλαβερά για την υγεία και το μέλλον μας. Η κρίση είναι το αποτέλεσμα και το εξωτερικό σύμπτωμα μιας αιτίας που υπάρχει στον κύκλο παραγωγή-διανομή-κατανάλωση. Παράγουμε λιγότερα απ ότι χρειαζόμαστε, τα διανέμουμε άδικα (σαν άδικοι Θεοί και όχι σαν δίκαιοι άνθρωποι) και καταναλώνουμε περισσότερα απ ότι χρειαζόμαστε και έχουμε. Όσο η αιτία δεν αναγνωρίζεται και δεν θεραπεύεται, το αποτέλεσμα, δηλ. η κρίση, χειροτερεύει. Οι πολιτικοί, καθ ύλην αρμόδιοι να ασχοληθούν με το θέμα, δεν το πράττουν, διότι και ανίκανοι είναι και διαφορετικές προτεραιότητες δίνουν στις πράξεις των. Στην Ελλάδα και οι τρεις τομείς του κύκλου, παραγωγή-διανομή-κατανάλωση, ήσαν πάντα προβληματικοί. Οι Έλληνες, κυβερνώντες και κυβερνώμενοι, την παραγωγή την απεχθανόμαστε σαν επίπονη, στην διανομή σπρωχνόμαστε να αρπάξουμε περισσότερα και την κατανάλωση την αντιμετωπίζουμε με ανθυγιεινή λαιμαργία. Το αποτέλεσμα ήρθε και πονάει!
Σήμερα δεν έχει αλλάξει καμία από τις κακές συνήθειες του παρελθόντος, οι πολιτικοί αδυνατούν να πράξουν τα δέοντα, διότι και «ολίγιστοι» είναι και ανεύθυνα συμπεριφέρονται, ενώ ο λαός προσπαθεί να βελτιώσει την ανέχειά του ζητώντας, χωρίς να σκέφτεται ότι το ταμείο είναι άδειο! Η δράση για τη ανατροπή της κρίσης πρέπει να είναι συγκεκριμένη, όχι γενικόλογη, και ν αρχίσει από κάπου, το οποίο «κάπου» είναι να σκύψουμε όλοι πάνω στην παραγωγή, για να μπορέσουμε να αυξήσουμε το εθνικό προϊόν, το οποίο συνεχώς μειώνεται. Κανείς από τους κυβερνώντες τα χρόνια της κρίσης δεν ασχολήθηκε με την παραγωγή! Με το φαινόμενο της κυβερνητικής αδιαφορίας θα έπρεπε να έχουν ασχοληθεί ψυχολόγοι και ψυχαναλυτές, διότι δεν είναι από τα συνηθισμένα που αναφέρει η ιστορία. Υπάρχει και άλλο εξ ίσου περίεργο φαινόμενο, εκείνο των εκπροσώπων των δανειστών: Ούτε εκείνοι δεν στάθηκαν ποτέ στη λέξη παραγωγή, διότι, σαν υπαλληλίσκοι που είναι, ξέρουν να ασχολούνται μόνο με προσθαφαιρέσεις και όχι με την ουσία. Τα χρόνια της κρίσης κυβερνάν δειλοί νάνοι και ανόητοι αριστεριστές, γι αυτό και η κατάσταση χειροτερεύει. Ο κ. Τσίπρας ακούστηκε δειλά να λέει, ότι μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, θα ασχοληθεί με την παραγωγή, πράγμα μάλλον απίθανο, γιατί τα στελέχη της κυβέρνησής του, ούτε γνώσεις έχουν, ούτε ιδεολογία, η οποία να τους επιτρέπει ν αποδεχτούν την ιδιωτική δραστηριότητα. Δείγμα γραφής των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αντίδρασή τους στο να μικρύνει το Κράτος και η δυσφορία τους στη ιδιωτικοποίηση του λιμανιού του Πειραιά, για την εξέλιξη του οποίου δεν έχουν καταλάβει τίποτα!
Κλείνοντας θυμίζω περιστατικό κυβερνητικής συμπεριφοράς στη Ιαπωνία την δεκαετία του 1980: Ενώ η οικονομία της χώρας κάλπαζε προς τα εμπρός, μία μικρή βιομηχανία των 300 εργαζομένων κάπου στο Νότο, αντιμετώπιζε πρόβλημα λειτουργίας. Η περίπτωση αποτελούσε για πολλή καιρό πρώτο θέμα στον τύπο και είχε προκαλέσει την προσωπική παρέμβαση του Υπουργού Βιομηχανίας! Άλλα ήθη άλλα έθιμα.
Απόστολος Γεωργόπουλος
