«Κούλα» ρε φιλάρα!

Αναφέρω ένα στιγμιότυπο διάρκειας 45΄, που συνέβη το απόγευμα της Κυριακής 22/10/17 στο Π. Φάληρο, στην οδό Αφροδίτης, δηλ. σε δρόμο μονής κατεύθυνσης, με αρκετή κυκλοφορία.

Είχαν σταθμεύσει  αυτοκίνητο, όπως δυστυχώς συνήθως, στη δεξιά πλευρά του οδοστρώματος και ένα  στην αριστερή, με αποτέλεσμα να μη μπορεί να περάσει μεγάλο όχημα. Έφθασε ένα αυτοκίνητο-ψυγείο, το οποίο δεν μπορούσε να περάσει και άρχισε να σφυρίζει, όπως και οι οδηγοί της ουράς που είχε σχηματιστεί και γινόταν πανδαιμόνιο. Οι περίοικοι βγήκαν στα μπαλκόνια, διαμαρτυρόμενοι κατά του ασυνείδητου οδηγού του αριστερά σταθμευμένου αυτοκινήτου. Λύση δεν υπήρχε και η ουρά των αυτοκινήτων οπισθοδρόμησε με δυσκολία περί τα 200 μέτρα και έφυγα από άλλο δρόμο. Μετά από αρκετή ώρα έφθασε άνετος ο οδηγός και με ειρωνεία απαντούσε σε όσους τον επέπλητταν, λέγοντας ότι ο δρόμος είναι δημόσιος και για όλους! Σε έναν που ήταν κοντά του και τον φώναζε, του απάντησε: «Κούλα ρε φιλάρα»! Αντιλαμβάνομαι, ότι το «κούλα» προέρχεται από το cool και το φιλάρα από το φίλε. Δεν γνωρίζω αν κάποιος κάλεσε την Τροχαία, η οποία δεν φάνηκε, αλλά και αν κάποτε ερχόταν, θα άφηνε πρόστιμο κάποιων ευρώ στον οδηγό και θα τελείωνε η αποστολή της Πολιτείας,  πάντοτε με υπερβολική ανοχή στους παρανομούντες.

Παραλληλίζω ένα παρόμοιο γεγονός, που μου συνέβη πριν από αρκετά χρόνια, στην Αθήνα με πρωταγωνιστή έναν Αμερικανό οδηγό: Του έκλεισε κάποιος την έξοδο νόμιμης στάθμευσης. Περίμενε 10΄, έβγαλε έναν σουγιά, του τρύπησε δύο από τα λάστιχα, σταμάτησε ένα Ταξί και φύγαμε. Τον ρώτησα έκπληκτος και με δυσφορία, πως μπόρεσε να το κάνει και μου απάντησε: «Σέβομαι μέχρι κεραίας τους νόμους και ακολουθώ με ευλάβεια την αρχή να μην βλάπτω κανέναν, παράλληλα διεκδικώ τα δικαιώματά μου και απαιτώ να αντιμετωπίζομαι με τον ίδιο σεβασμό. Αυτός που μου δημιουργεί το πρόβλημα πρέπει να τιμωρηθεί, αλλά το οργανωμένο κράτος και οι υπηρεσίες του, εκ των πραγμάτων, αλλά και λόγω λαθεμένης αντίληψης της έννοιας της ελευθερίας, αδυνατεί να τιμωρήσει, τότε, όταν μπορώ, τιμωρώ εγώ»!

Αν ζητηθούν απαντήσεις για τα παραπάνω γεγονότα από 100 Έλληνες, νομίζω ότι και οι 100 θα μεμφθούν τον πρώτο οδηγό και θα αγανακτήσουν με τον δεύτερο, με τέτοιους όμως αφορισμούς ποτίζεται η κοινωνική ζούγκλα και ο πολιτισμός κατηφορίζει. Πράξεις ασυδοσίας,  αδιαφορίες και αυτοδικίας συμβαίνουν καθημερινά δίπλα μας, διότι στην κοινωνία μας υπάρχει πολύ σάπιο, έστω κι αν ντρεπόμαστε να το αποδεχτούμε. Στο στόμα όλων μας έρχεται η ερώτηση «τι πρέπει να γίνει»; Οι κοινωνίες αναβαθμίζονται με δύο τρόπους, με την παιδεία ή με τον βία, δηλ. με τον λόγο ή με την ράβδο. Τα βήματα της παιδείας στην χώρα μας, είναι πολύ αργά, ενώ της κοινωνικής κατρακύλας είναι γρηγορότερα και η κατάσταση χειροτερεύει, επομένως στην παιδεία δεν μπορούμε να ελπίζουμε. Ας δούμε την βία, δηλ. την ράβδο, δηλ. τον νόμο. Εδώ τα πράγματα δεν είναι περισσότερο ελπιδοφόρα, διότι στις εξουσίες, πολιτική-δικαστική-αστυνομική, επικρατεί η αντίληψη της υπερβολικής επιείκειας, έναντι των πάσης φύσεως κοινωνικών εκτροπών, αλλά και της σκοπιμότητας. Η κοινωνία υποπτεύεται, ότι το οργανωμένο έγκλημα αποτελεί βραχίονες πολιτικών κομμάτων και η υποβάθμιση ηθελημένη κυβερνητική κάθε φορά επιλογή. Στις διεφθαρμένες κοινωνίες, οι «ολίγιστοι» που κυβερνούν βολεύουν ευκολότερα τα άνομα συμφέροντά τους. Οι κυβερνώντες είναι ανίκανοι να πράξουν τα πρέποντα, τα καταφέρνουν καλύτερα πράττοντας τα συμφέροντα, έτσι η ελπίδα θ αργήσει να μας χαμογελάσει!   

Απόστολος Γεωργόπουλος

Π. Φάληρο