ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ, Η ΜΑΘΗΣΗ ΚΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η Αντιπολίτευση και ο Τύπος, εκτός από τα «κορωνοπάρτη» και τις «ονειρώξεις» του Ερντογάν, βρήκαν και άλλα θέματα να ασχολούνται, όπως οι αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα και η πανεπιστημιακή αστυνομία. Δεν θα ασχοληθώ με το ορθό ή λάθος των παραπάνω θεμάτων, γιατί δεν έχω πλήρη γνώση του αντικειμένου, θα ασχοληθώ όμως με το «δια ταύτα», που δεν είναι άλλο από τον σκοπό που μπαίνουν τα παιδιά στα σχολεία, πως πρέπει να βγαίνουν και πως βγαίνουν από εκεί. Επειδή όμως οι απόψεις διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, δεν θα εκφράσω γνώμη, αλλά θα παραθέσω γεγονότα, τα οποία προσφέρονται για εξαγωγή συμπερασμάτων.

-Το κόστος της εκπαίδευσης το πληρώνουμε όλοι, αλλά  την χρησιμοποιούμε μόνο όσοι έχουμε παιδιά, επομένως είναι λογικό και πρέπει να είναι  αποδεκτό, ότι η εκπαίδευση πρέπει να προσφέρει αγαθά, τα οποία είναι χρήσιμα σε ολόκληρη την κοινωνία, δηλ. όσοι φοιτούν εκεί, πρέπει αποφοιτώντας να βοηθάνε στη βελτίωση της ζωής όλων μας. Ο κάθε ένας που χρησιμοποιεί την εκπαίδευση, επιβαρύνει με ένα ετήσιο κόστος την κοινωνία και δεν συντρέχει λόγος, ούτε ευσταθεί λογική να γίνονται αποδεκτοί «αιώνιοι φοιτητές». Στην εκπαίδευση υπάρχουν κάποιοι κανόνες χρονικής φοίτησης, τους οποίους όποιος μπορεί ακολουθεί, όποιος δεν μπορεί φεύγει, αφού το εκπαιδευτικό σύστημα δεν αποτελεί φιλανθρωπικό ίδρυμα, ούτε άσυλο ανιάτων.

-Η εκπαίδευση διαιρείται σε κατώτερη, μέση και ανώτερη. Στην κατώτερη η φοίτηση είναι υποχρεωτική, επειδή τα μέλη της κοινωνίας  πρέπει να μάθουν κάποιους κοινούς κώδικες, ώστε να μπορούν να συνεννοούνται μεταξύ των. Το αν η υποχρεωτική φοίτηση περιορίζεται μόνο στην κατώτερη εκπαίδευση ή παίρνει και λίγο από την Μέση, εξαρτάται από την κρατική οργάνωση και την περί πολιτισμού άποψη της κοινωνίας, πως δηλ. πρέπει να είναι η μάζα του λαού. Η κατώτερη και η μέση εκπαίδευση προσφέρει γενική μόρφωση και βοηθούν στην πολιτιστική ανέλιξη της κοινωνίας. Τα πράγματα αλλάζουν στην ανώτερη εκπαίδευση, όπου προσφέρεται η εξειδίκευση, δηλ. από εκεί παίρνει η κοινωνία τους γιατρούς, τους δικηγόρους, τους μηχανικούς, τους γεωπόνους, τους δασκάλους, και όσες άλλες ειδικότητες χρειάζεται και σε όσον αριθμό έχει ανάγκη. Επειδή έχουμε επιλέξει την ελεύθερη και όχι την προγραμματιζόμενη οικονομία, το Κράτος δεν κατευθύνει τους επιθυμούντες να αποκτήσουν εξειδίκευση, αλλά την επιλογή την αφήνει στους ενδιαφερόμενους, οι οποίοι φέρουν και την ευθύνη για το που θα εργαστούν αφού τελειώσουν τις σπουδές των. Αποτελεί ύβρη προς την κοινωνία να διαμαρτύρονται απόφοιτοι γιατί δεν τους προσφέρει απασχόληση ανάλογη της ειδικότητας τους, λες και η κοινωνία τους έκανε την επιλογή. Οι μεγάλες προσδοκίες κατά τον χρόνο της επιλογής σπουδών, δεν τους επέτρεψαν να δουν ότι υπάρχει έλλειψη υδραυλικών, ηλεκτρολόγων, αγροτών, ξυλουργών, μηχανοτεχνιτών και άλλων.

-Ένα ποσοστό των αποφοίτων, δεν βρίσκουν απασχόληση στην χώρα και μεταναστεύουν, δηλ. η κοινωνία πληρώνει το κόστος σπουδών τους, π.χ. ενός γιατρού, ο οποίος έτοιμος πηγαίνει και φτιάχνει τη ζωή του στο εξωτερικό. Εγώ διαμαρτύρομαι για τα χρήματα που έχω πληρώσει για τις σπουδές των μεταναστών και λογικό είναι να τα επιστρέψουν.

-Εγώ την μέση εκπαίδευση την πέρασα στην επαρχία υπό άθλιες συνθήκες διαβίωσης και μετακίνησης. Από το αποτέλεσμα φαίνεται ότι εκεί γράμματα έμαθα, τους δασκάλους μου τους σεβόμουνα, σέβομαι ακόμα όσους ζουν, οι γονείς μου αισθάνονταν ευγνώμονες στους δασκάλους που με μάθαιναν γράμματα. Έχω την δυνατότητα να συγκρίνω τους τότε δασκάλους με τους τωρινούς και αβίαστα να καταλήξω, ότι οι τωρινοί «έχασαν το παιγνίδι» και μόνο οι ίδιοι ευθύνονται για την ανεπάρκεια τους.

-Στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο πήγα με την πρώτη και ανάμεσα στους πρώτους, αφού έχυσα αρκετό ιδρώτα και έχασα αρκετά μαλλιά προετοιμαζόμενος. Εγώ και οι συμφοιτητές μου, θεωρούσαμε τον χώρο του πανεπιστημίου ιερό και τους καθηγητές άξιους και σπουδαίους. Ποτέ δεν αισθάνθηκα καταπίεση και στέρηση της ελευθερίας μου. Όταν τελείωσα βρήκα δουλειά, αλλά μέχρι να βρω πέρασα από επαγγέλματα τα οποία αρκετοί θεωρούσαν ταπεινά και κατάλληλα για τους μετέπειτα μετανάστες. Ποτέ, ούτε τότε ούτε τώρα, θεωρώ ότι δικαιούμαι να ζω παίρνοντας κομμάτι από εκείνα που με ιδρώτα κερδίζουν άλλοι, αν δεν παράγω θεωρώ δίκαιο να πεινάω.

-Από τους χώρους του Πανεπιστημίου σταμάτησα να περνάω, διότι οι διαμαρτυρόμενοι τους έχουν μετατρέψει σε χαμαιτυπείο. Γνώρισα και μερικούς «καθηγητές» και έκανα θλιβερές σκέψεις, αφού το μόνο επίθετο που τους ταιριάζει είναι εκείνο του «κακομοίρη».

Τελειώνοντας μένω με την απορία, αν αδίκως οι καθηγητές χτίζονται μέσα στα γραφεία τους, κλειδώνονται στις τουαλέτες ή διακωμωδούνται με τις πινακίδες στο λαιμό και παρά ταύτα, παραμένουν στις θέσεις των.

Απόστολος Γεωργόπουλος