Φθινοπωρινή Ιστορία

«Φθινοπωρινή Ιστορία» του Αλεξέι  Αρμπούζωφ, ένα έργο που πρέπει να δείτε.

Ο Αλεξέι Αρμπούζωφ ένας από τους μεγάλους Ρώσους θεατρικούς συγγραφείς, είχε και μητέρα Ελληνίδα, έγραψε το 1975 το έργο «Φθινοπωρινή Ιστορία». Το έργο έγινε αγαπητή επιλογή πολλών Ελλήνων ηθοποιών, αρχίζοντας το 1977 με την Λαμπέτη και τον Κατράκη, με μουσική του Χρ. Λεοντή, χορογραφίες του Γιάννη Φλερύ και σκηνοθεσία του Γιώργου Πάτσα, στο θέατρο Μπροντγέι και από τότε το επέλεξαν η Γεραλή-Τσάγκας, Μουτούση-Αγγουράκης, Μαραγκού-Μιχαλόπουλος, ίσως και άλλοι, για να παιχτεί σήμερα από την Πέμη Ζούνη-Σταύρο Ζαλμά. Οι κριτικοί λένε, ότι πρόθεση του Αρμπούζωφ ήταν να θυμίσει την ανάγκη «συντροφικότητας», ειδικότερα στην προχωρημένη ηλικία. Εγώ κριτικός δεν είμαι, το έργο το έχω δει τρείς φορές και η άποψη μου είναι η ίδιο από την πρώτη φορά το 1977 μέχρι την τελευταία πριν λίγες μέρες: Το έργο θυμίζει την ανάγκη της συντροφικότητας, αλλά και την προετοιμασία που πρέπει να κάνουμε και τη φθορά που πρέπει ν’ αποφεύγουμε τότε που αλόγιστα ξοδεύουμε τα δυναμικά χρόνια της ζωής μας, τότε που στο διάχυτο γύρω μας άγχος έχουμε δύναμη να αντιδράσουμε, τότε που μπορούμε να ξεπερνάμε τη φθορά της ρουτίνας, τότε που φωνάζουμε με κομπασμό σαν άλλοι Σπαρτιάτες το «άμες  δε γ’ ειμέν…» και δεν φροντίζουμε για την περίοδο της ελαττωμένης αντίδρασης σε ότι γύρω μας καταστρέφει τις χαρές της ζωής, τότε πρέπει να αποκτάμε και να αποταμιεύουμε χρήσιμες συνήθειες για το «αργότερα», γιατί το «αργότερα» δεν είναι λιγότερο σπουδαίο από το «τώρα»! Ο Ροντιόν περιόρισε τη ζωή του στο «Αρχίατρος» και στη θλίψη για τον χαμό της γυναίκας του, κι όταν πλάκωσαν τα χρόνια, έγινε ένας δύστροπος και νευρικός ηλικιωμένος, χωρίς να θυμάται ή να μπορεί να ζήσει τις μικρές χαρές της ζωής, οι οποίες μικρές χαρές χτίζουν μια ζωή που δεν βαριόμαστε να ζούμε. Όταν δεν έχουμε τρόπο να χαιρόμαστε τη ζωή στο προχωρημένο στάδιο της ηλικίας, γυρίζουμε στο παρελθόν και θυμόμαστε με θλίψη ημέρες ευτυχίας. Η πληθωρική Λύντια προκάλεσε και ο δύστροπος Ροντιόν κατάλαβε και έζησαν ξανά στιγμές ευτυχισμένες.

Το έργο δεν γράφτηκε μόνο για την Τρίτη ηλικία, γράφτηκε για όλες τις ηλικίες, είναι δε  χρήσιμο να φροντίζουμε νωρίς για να μην κλαίμε αργά!

Η Πέμη Ζούνη και ο Σταύρος Ζαλμάς έχουν στήσει μια σπουδαία παράσταση, δίνουν την εντύπωση στο θεατή ότι δεν υποδύονται ρόλους, αλλά είναι οι ίδιοι δράστες. Το θέατρο ήταν σχεδόν γεμάτο, η ησυχίας στη διάρκεια της παράστασης απόλυτη και το χειροκρότημα στο τέλος ενθουσιώδες. Μπράβο!

Όποιος πάει μέχρι την Κυψέλη στο θέατρο «Αλέκος Αλεξανδράκης», θα χαρεί μια ωραία παράσταση και πολύ πιθανόν να του μείνουν και κάποιες χρήσιμες απόψεις για τη ζωή.

Απόστολος Γεωργόπουλος