ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΡΑΓΩΓΗ
Από την 1η του Μάη 1886 του Σικάγου μέχρι σήμερα έχουν περάσει 137 χρόνια και οι πάροχοι εξαρτημένης εργασίας έχουν επιτύχει 8ωρο εργασίας, 245 εργάσιμες ημέρες το χρόνο, πληρωμή κατά τις ημέρες ασθένειας, σύνταξη γύρω στα 65 χρόνια, αναπηρική σύνταξη όποτε συμβεί το κακό, ιατροφαρμακευτική και νοσοκομειακή περίθαλψη των ιδίων και των μελών της οικογενείας των, άδειες- αμοιβή- επιδόματα τοκετού, σύνταξη χηρείας, κουπόνια διακοπών και ίσως κάποιες άλλες παροχές. Όλοι, δηλ. εργαζόμενοι, διοίκηση και κοινωνία, συμφωνούμε ότι οι εργαζόμενοι καλώς έχουν τις παραπάνω αμοιβές, ενώ αρκετές φορές, αν όχι σε πάγια βάση, ακούγονται διαμαρτυρίες ότι είναι λίγες. Η πίστη από όλους ή τους περισσότερους, ότι οι συνθήκες όπως έχουν διαμορφωθεί στον χώρο της εργασίας, έχει πάρει χαρακτήρα «φυσικού φαινομένου» και δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, ούτε καν συζήτηση, ενώ σιγά-σιγά άλλαξε και η ορολογία και αντί «εργασία», χρησιμοποιείται η λέξη «απασχόληση», που ενέχει την έννοια, ότι αρκεί η παρουσία στον χώρο της παραγωγικής διαδικασίας, άλλωστε, τόσο ο νόμος, όσο και δικαστικές αποφάσεις αυτό πρεσβεύουν. Αν κάποιος γίνει ασεβής και δεν αρκείται στα θέσφατα και στα «πίστευε και μη ερεύνα», θα διερωτηθεί γιατί ένας άνθρωπος, ο οποίος πηγαίνει σε έναν τόπο παραγωγικής διαδικασίας, πρέπει να αμείβεται; Αν είναι καλοπροαίρετος και τα πάει καλά με τη λογική, οποιαδήποτε λογική, θα παραδεχτεί ότι πρέπει να αμείβεται, αν η παρουσία του εκεί συμβάλει στην παραγωγή κάποιου προϊόντος ή υπηρεσίας, τα οποία γίνονται αποδεκτά από κάποιους και θέλουν να τα αποκτήσουν αντί αμοιβής, η οποία αμοιβή θα μοιραστεί μεταξύ των πρώτων υλών, της εργασίας και της διαχείρισης, επειδή δε οι πρώτες ύλες απαιτούν καθορισμένο ποσό, θα παλέψουν στην μοιρασιά οι άλλοι δύο παράγοντες. Στην διαχείριση μπαίνουν τα ποσά των Γενικών Εξόδων, των Φόρων, της ασφάλισης του Κινδύνου και της αμοιβής του επιχειρηματία. Γίνεται αντιληπτό, ότι όλοι οι εμπλεκόμενοι πρέπει να ενδιαφέρονται για το καλύτερο αποτέλεσμα, γιατί αυτό το καλό ή κακό αποτέλεσμα θα μοιραστεί, ενδιαφέρον για τον επιχειρηματία είναι να ξέρει και να κάνει καλό συνδυασμό των συντελεστών, της δημόσιας διοίκησης να μην υπερφορολογεί και αρπάζει ότι βρει, του εργαζόμενου η αντικειμενικά βελτιωμένη παραγωγικότητα, αν δεν υπάρχει το παραπάνω ενδιαφέρον από όλους, όλοι θα γκρινιάζουν και θα νομίζουν ότι αδικούνται. Η άποψη που επικρατεί ανάμεσα στους παρέχοντες εξαρτημένη εργασία, είναι ότι για όλα φταίνε οι εργοδότες, αν δε θα μπορούσαν να πολλαπλασιάσουν τις αποδοχές τους, θα το δέχονταν με ευχαρίστηση, χωρίς να προβληματίζονται για το που θα βρεθούν τα χρήματα. Έχω υπάρξει και από τα δύο, εργαζόμενος και εργοδότης, δεν γνώρισα δε κανέναν εργοδότη να διώξει εργαζόμενο, ο οποίος απέδιδε, δηλ. που έβγαζε τα έξοδα του, όπως λέμε.
Ας ρίξουμε μια ματιά στην ελληνική πραγματικότητα. Η Γεωργία βρίσκεται σε κακή κατάσταση και σε τίποτα δεν έχουμε αυτάρκεια, αν δε δεν υπήρχαν οι μετανάστες, τα λίγα προϊόντα που παράγονται, θα έμεναν στα χωράφια, αφού οι Έλληνες απολαμβάνουν τα καφεδάκι τους στα καφενεία. Η κτηνοτροφία έχει περιοριστεί στο 35-40% κάλυψης της ζήτησης και συνεχώς μειώνεται. Ο μεταλλευτικός κλάδος έκλεισε κι ότι απέμεινε πέρασε σε αλλοδαπούς. Η βιοτεχνία δεν υπάρχει, ενώ ούτε παπούτσια δεν φτιάνουμε και τα εισάγουμε από την Τουρκία. Η κλωστοϋφαντουργία, η λιπασματοβιομηχανία, τα ζαχαρουργεία, τα αναφέρει μόνο η ιστορία. Τα Ναυπηγεία τελείωσαν και τα εργοστάσια αυτοκινήτων και λάστιχων του Βόλου πήγαν αλλού. Οι εγκαταστάσεις της ΒΙΑΜΑΞ «Διατίθεται», η ΕΛΒΟ δεν υπάρχει και η ΕΑΒ προσπαθεί να νεκραναστηθεί, ενώ το πυριτιδοποιείο έκλεισε, όπως και η χαλυβουργία. Η ναυτιλία δεν φαίνεται να τα πάει καλά με την ελληνική σημαία, ενώ οι λίγες δυστυχώς Μαρίνες που υπάρχουν, είναι γεμάτες κότερα με ξένες σημαίες. Τα τραίνα τα πουλήσαμε, τον ΟΤΕ τον πουλήσαμε, την ΕΥΔΑΠ την ετοιμάζουμε, ενώ τα Δημόσια Πανεπιστήμια παράγουν, με ελληνικό κόστος, αποφοίτους για την ενίσχυση ξένων οικονομιών και κοινωνιών.
Στην κακή κατάσταση που βρίσκεται η δανειοβίοτος ελληνική οικονομία, είναι ν απορεί κανείς πως αντί για απεργίες και διαμαρτυρίες, οι εργαζόμενοι δεν κάθονται γύρω από ένα τραπέζι να δούνε τι θα γίνει και πως θα ζήσουν.
Απόστολος Γεωργόπουλος
