Δημήτρης Χ. Τσελίκας

  ΣΤΗΣ ΣΤΕΡΗΑΣ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ

Στῆς στερηᾶς τήν φυλακή τήν δίχως κάγκελα,

δικασμένος μία ζωή νά ὑπομένω,

μία στιγμή νά δραπετεύσω πόσο θά ’θελα 

ἀπ’ τόν βίο μου τόν ἀλυσσοδεμένο!

Ν’ ἀνοιχτῶ σ’ ἄγρια πέλαγα καί θάλασσα,

ἄλλο πέτρα σέ λιμάνι, μήν πατήσω.

Τόσα χρόνια ριζωμένος πού τά χάλασα,

σ’ ἕνα μπάρκο μέ πανιά νά λησμονήσω.

Κι’ ὅταν ἔρθει ὁ καιρός νά σβύσει ὁ φάρος μου,

σέ δυό μέτρα νά μήν ξεμπαρκάρω χῶμα.

Μέ μιά σκούνα, νά μέ πάρει ναύτη ὁ Χάρος μου,

στήν ἁρμύρα της νά ταξιδεύω ἀκόμα.

                        Δημήτρης Χ. Τσελίκας

                    Πάτρα 22 Φεβρουαρίου 2023

    ΤΟ ΤΣΙΓΑΡΑΔΙΚΟ

Σέρνεται αργά το τσιγαράδικο.

«Πράμα» μυρωδάτο στο αμπάρι!

Έξυπνες δουλειές! Αλάργ’ απ’ τ’ άδικο….

Ήγουν, μη μας πάρουνε χαμπάρι.

«Κράτει» μηχανή, φούντο, ξεφόρτωμα.

Να και το σινιάλο που ανάβει.

Πριν το ανθιστούμε, τσιφ κι’ απότομα,

δυο λιμεναρχεία στο καράβι!

Τσούρμο στη μπουζού και  κρατητήρια.

Μέσα, καπετάνιος και παρέα.

Κάτι ανακρίσεις και μυστήρια,

τ’ άλλο το πρωΐ, στο ’σαγγελέα.

«Ήμαρτον, μεσιέ, για το παράπτωμα

– δώσανε γραμμή οι δικηγόροι –

 μας εξαπατήσαν κάτι άτομα….

πρώτη μας φορά…. παρντόν και σόρυ».

Σκέβεται η Πρόεδρος στ’ αυτόφωρο,

σκέβονται και δίπλα του οι άλλοι,

κάτι τα «περί εντίμου πρότερο»

– πάρτε δέκα μήνους, στο κεφάλι!

Τώρα, στο κελί, σοφός και φρόνιμος

λέω: «το τσιγάρο σε σκοτώνει».

Πλάϊ μου πετάγεται ο τρόφιμος

– πρώτος μπουκαδόρος και κλεφτρόνι:

«Μάγκα, δεν κατέχεις τη χημεία τους….

Ποιός θα σκοτιστεί για την υγεία!

Φόροι να γεμίζουν τα ταμεία τους

κι’ είν’ η νικοτίνη σου…. μαγεία!».

                    Πάτρα 8 Φεβρουαρίου 2021  

Όταν η ποίηση, αν την ακούς, σου λέει την αλήθεια.

Ο Δημήτρης Τσελίκας από την Πάτρα, είχε την καλή ιδέα να στείλει δύο ποιήματα του στην ΗΧΩ, για τα οποία τον ευχαριστώ. Θα πω ξανά την άποψη μου, την οποία κι άλλοι συμμερίζονται,  ότι ένα από τα χαρακτηριστικά των ποιημάτων του Δημήτρη, είναι όταν τα διαβάζεις να νομίζεις, ότι βρίσκεσαι στον χώρο που περιγράφει και όχι μόνο αισθάνεσαι αλλά ζεις αυτά που γίνονται. «Στης στεριάς τη φυλακή» ζούμε πλέον όλοι, οι βιαστικοί στους δρόμους, οι νευρικοί στις συναναστροφές, οι αγχωμένοι στις δουλειές, οι αγενείς στις επαφές, οι καταπιεσμένοι από την κοινωνική οργάνωση, οι σαρδελοποιημένοι στη διαμονή μας, οι στερημένοι του δικαιώματος στην ελπίδα, η φτήνια στη δικαιολογία της καθημερινότητας μας, το αύριο που φαίνεται χειρότερο από το σήμερα, το γενικό πρέπει με το οποίο ζούμε που δεν είναι το δικό μας, όλα αυτά και πολλά ακόμα, μας διαμορφώνουν τη διάθεση του δραπέτη. Αν στενέψουμε τις σκέψεις του Δημήτρη, τότε αδίστακτα μιλάμε για μια θαλασσινή ψυχή φυλακισμένη σ ένα στεριανό σώμα. Οι γνώσεις μου δεν με βοηθάνε, αλλά η διαίσθηση μου λέει, ότι ο Δημήτρης Τσελίκας είναι γεννημένος ποιητής, κι αν συμμερίζεται την άποψη του Ρίτσου και θέλει τραγουδώντας να μοιάζει με τον κόσμο, ας βγει και παραέξω στο ξέφωτο.

Δημήτρη σ ευχαριστώ και εύχομαι να συνεχίσεις να μας θυμίζεις ότι υπάρχει και η ζωή!

Απόστολος Γεωργόπουλος