ΠΟΙΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΘΑ ΕΠΙΖΗΣΟΥΝ ΤΗΣ «ΚΑΘΑΡΣΗΣ»
Ζούμε βίαιες αναταράξεις σε μια προσπάθεια αναδιάρθρωσης και αναδιάταξης των πάντων στην ελληνική κοινωνία. Δεν φαίνεται να υπάρχει σώφρον άνθρωπος σ αυτή τη χώρα, ο οποίος να υποστηρίζει ότι αυτό το μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης και διαβίωσης δικαιολογείται και μπορεί να συνεχιστεί. Επί δεκαετίες ο συνδετικός ιστός των μελών της ελληνικής κοινωνίας είναι ο δόκιμος όρος «αρπαχτή» και η κοινωνική συμπεριφορά όλων μας είναι σαν να μην υπάρχει αύριο. Κανένας σεβασμός στον διπλανό και στο περιβάλλον, καμία πρόβλεψη για το μέλλον. Το ιδιαίτερο μαζί και πρωτότυπο χαρακτηριστικό του τρόπου διαβίωσης αυτής της περιόδου της νεότερης ιστορίας μας, είναι το ότι κατά την περίοδο διάπραξης του εγκλήματος, γιατί περί εγκλήματος και μάλιστα ειδεχθούς πρόκειται, είμαστε όλοι ευχαριστημένοι και κερδισμένοι! Πως εξηγείται αυτή η καταπληκτική ανακάλυψη; Με την επινόηση του αλόγιστου μακροπρόθεσμου δανεισμού, δηλ. της χρονικής μετάθεσης των καταστροφικών συνεπειών της τακτικής μας στο μέλλον, το οποίο δυστυχώς έγινε παρόν. Ας δούμε τι γινόταν, τι γίνεται και τι θα προκύψει για την ελληνική επιχείρηση, την μητέρα της ευημερίας ή δυστυχίας μας. Πρέπει να εξηγηθεί ότι μέχρι σήμερα, πιστεύω και στο μέλλον, η βάση και το στήριγμα της ελληνικής κοινωνίας είναι η μικρομεσαία επιχείρηση, η οποία προσφέρει καταναλωτική αγαθά και υπηρεσίες και αιμοδοτεί την απασχόληση. Σ αυτή την κατηγορία επιχειρήσεων αναφέρονται αυτές οι σκέψεις. Η ελληνική επιχείρηση δεν είχε ποτέ την «έξωθεν καλή μαρτυρία» της κοινωνίας, κατάσταση που, σε ένα μεγάλο βαθμό, οφείλεται στη διχαστική τακτική των πολιτικών και την καταστροφική παρέμβαση των συνδικαλιστών. Η αρνητική τοποθέτηση της κοινωνίας και το αβέβαιο αύριο, οδήγησε τους επιχειρηματίες σε λανθασμένες συμπεριφορές, προσπαθώντας να απομακρύνουν κεφάλαια από τα επιχειρηματικά ταμεία, στις ατομικές τους τσέπες, δηλ. κλέβοντας στην πραγματικότητα τους εαυτούς τους. Ταυτόχρονα με την παραπάνω τακτική, για να επιζήσει μια επιχείρηση, έπρεπε ο επιχειρηματίας να συμμετέχει σε διαπλοκή. Ας αναλογιστούμε ποιοι έπαιρναν τις θρυλικές επιδοτήσεις και που πήγαιναν τα χρήματα. Σήμερα, κάτω από την πίεση των δανειστών και όχι την επιθυμία των πολιτικών, γίνεται προσπάθεια εξυγίανσης στον χώρο των επιχειρήσεων. Η Κυβέρνηση, με επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου έναν τεχνοκράτη, τον κ. Στουρνάρα, δρώντας υπό την πίεση των οικονομικών αδιεξόδων, προσεγγίζει τις επιχειρήσεις με λάθος τρόπο. Στην Ελλάδα φαίνεται ότι υπήρχαν λίγο πάνω από 700.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις, από τις οποίες το ένα τρίτο τουλάχιστο ήταν παραγωγικές μονάδες. Οι παραγωγικές αυτές μονάδες δεν μπορούν να διαθέσουν τα προϊόντα τους και μπήκαν βαθιά στην κρίση. Τα σταθερά έξοδα των παραγωγικών μονάδων είναι περισσότερο ανελαστικά από τις μη παραγωγικές, διότι η παραγωγή προϋποθέτει πάγιες εγκαταστάσεις, εξειδικευμένο προσωπικό και μακροχρόνια γνώση και εμπειρία. Οι ανελαστικές δαπάνες έχουν φέρει σε δύσκολη θέση τις παραπάνω επιχειρήσεις και, σαν να μην έφτανε αυτό, η κυβέρνηση στην απελπισία και ατολμία της, τις φόρτωσε με ποικιλώνυμες επιβαρύνσεις, αυξάνοντας το κόστος και οδηγώντας τες σε αδιέξοδο. Το τελευταίο κυβερνητικό μέτρο είναι η ρύθμιση των ληξιπρόθεσμων οφειλών. Η ρύθμιση, έτσι όπως έχει διατυπωθεί, αφορά εκείνες τις επιχειρήσεις, οι οποίες δεν έχουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, εκπληρώνουν τις τρέχουσες υποχρεώσεις τους και έχουν κάποιες οφειλές από το παρελθόν, πράγμα που σημαίνει ότι αυτές οι επιχειρήσεις δεν επλήγησαν από την κρίση ή ανέκαμψαν ή οι επιχειρηματίες τους είναι από εκείνους που μετακινούσαν στις τσέπες τους κεφάλαια τις καλές εποχές και τώρα τα διαθέτουν για να τις στηρίξουν, με το τελευταίο να είναι βέβαιο. Έτσι όπως σκέφτονται στην Κυβέρνηση ανακυκλώνονται οι δυσκολίες και χειροτερεύει η κατάσταση. Βέβαια θα αντείπουν οι πονηροί επιτήδειοι και ο αφελής λαός, ότι αυτές οι εκτιμήσεις είναι λαθεμένες, απαισιόδοξες και καταστροφικές. Θα συμφωνούσαμε μαζί τους, αλλά δυστυχώς δεν το επιτρέπουν τα παρακάτω που συμβαίνουν: Οι επιχειρήσεις κλείνουν, η ανεργία αυξάνεται, το εθνικό προϊόν μειώνεται σταθερά γύρω στο 7% κάθε χρόνο, το εξωτερικό χρέος μεγαλώνει και μέρος του λαού δυστυχεί και θα εξακολουθήσει. Από την άλλη οι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας καλά κρατούν. Ποιες λοιπόν επιχειρήσεις θα επιζήσουν; Ο χρόνος θα δείξει. Επί του παρόντος το μόνο βέβαιο είναι ότι οι επιχειρηματίες, όπως άλλωστε και όλη οι κοινωνία, δεν έχουν πειστεί ότι έχουν απέναντί τους ένα έντιμο κράτος. Η λύση είναι για τη χώρα και την κοινωνία μας μία και μοναδική: Οι ελληνικές παραγωγικές μονάδες, να μείνουν ανοιχτές, να απασχολούν εργαζόμενους και να παράγουν ανταγωνιστικά προϊόντα για την ελληνική αγορά, αφήνοντας στη άκρη και για αργότερα τις ανοησίες περί εξωστρέφειας. Αυτό πρέπει να είναι κ. Πρωθυπουργέ το πρώτο μέλημα της κυβέρνησής σας, όλα δε τα υπόλοιπα είναι πράξεις που κουβαλάν νερό σε ξένους μύλους!
Γεωργόπουλος Απόστολος
