ΦΡΟΥΔΕΣ ΕΛΠΙΔΕΣ ΚΑΙ ΘΛΙΒΕΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η Κυβέρνηση με τις ξεχασμένες αριστερίστικες απόψεις και η Αξιωματική Αντιπολίτευση με τη δυσοσμία του παρελθόντος, επιμένουν να σώσουν την Ελλάδα από την καταστροφή, χωρίς κανένας τους να λέει, με απλά αλλά σαφή λόγια για να τα καταλάβουμε κι εμείς ο λαός, από πού θα έρθει και πως θα γίνει αυτή η σωτηρία. Επειδή δεν γνωρίζουν τι να πουν, διότι είναι ανόητο να ελπίζεις στο τίποτα, ας κάνουν τον κόπο να κοιτάξουν γύρο τους τι έχουν επιτύχει με την ανόητη και καταστροφική πολιτική τους αμφότεροι:

Οι μεγάλες επιχειρήσεις φεύγουν, οι μικρές κλείνουν, τα κεφάλαια πηγαίνουν σε ξένες τράπεζες για να γλυτώσουν (120δις. στα χρόνια της κρίσης), οι σπουδαγμένοι (με χρήματα του λαού) μεταναστεύουν (430.000!!), η παιδία ρημάζει, η κοινωνία αποδομείται, τα χρέη αυξάνονται και οι «πονηροί» μετακομίζουν στην παραοικονομία!  

Αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα σήμερα στην Ελλάδα, όσο, από δειλία ή άγνοια, της στρογγυλέψεις τις γωνίες!

Θα είναι άδικο να αγνοήσουμε και τον έτερο παράγοντα της καταστροφής, δηλ. το ανόητο μέρος του λαού, το οποίο ζητάει, αλλά δεν σκέφτεται από πού θα πάρει; Οι νέοι που θέλουν αλλά δεν βρίσκουν δουλειά, αντί να στραφούν βίαια και διεκδικητικά κατά των υπευθύνων, βολεύονται με το φραπεδάκι και μισούν τις επιχειρήσεις που κλείνουν. Οι συνταξιούχοι διαμαρτύρονται για λάθος λόγο, δηλ. γιατί δεν παίρνουν μεγαλύτερες συντάξεις, όχι διότι έγιναν πολλοί, ούτε διότι δεν υπάρχουν εργαζόμενοι για να τους συντηρήσουν, ούτε διότι οι διάφοροι πολιτικάντηδες, τους οποίους ψήφιζαν, τους έφαγαν τα αποθεματικά των Ταμείων! Αυτοί αρκούνται να πιστεύουν ότι αδικούνται. Οι δημόσιοι υπάλληλοι διαμαρτύρονται διότι ψιλο-μειώνεται ο αριθμός τους(άκουσον, άκουσον) και ο μισθός τους, χωρίς να σκέφτονται, ότι ήταν ένα εκατομμύριο, αντί το πολύ τρακόσες χιλιάδες, ότι εργάζονται υπό συνθήκες άριστες σε σχέση με τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και, το κυριότερο, δεν παράγουν τίποτα άλλο εκτός από χρέη! Υπάρχουν και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, οι  πλέον αξιοθρήνητοι, οι οποίοι, όταν υπήρχαν επιχειρήσεις ανοιχτές, φρόντισαν να τις κλείσουν, αναθέτοντας εργολαβικά τη δουλειά στους ελεεινούς συνδικαλιστές, τώρα κλαίνε πάνω από το χυμένο γάλα, διότι δεν έχουν  καταλάβει τι έχει γίνει.

Κάπως έτσι είναι η πραγματική κατάσταση στην Ελλάδα του σήμερα. Δεν γνωρίζω τι πρέπει να γίνει για να διορθωθεί, γνωρίζω όμως τι δεν πρέπει να γίνει για να μην ζήσουμε τα χειρότερα: Δεν πρέπει να κυνηγηθεί άλλο η επιχειρηματικότητα, να μην κλείσουν κι άλλες επιχειρήσεις, να μην  μειωθεί κι άλλο η εθνική παραγωγή, διότι τότε δεν μας σώζει τίποτα και θα γίνουμε ξανά επαρχία της Τουρκίας!

Αυτά αγαπητοί συν-έλληνες κι αν έχει κάποιος διαφορετικές απόψεις, ας τις πει φωναχτά αντί να μουρμουρίζει, οι στήλες της ΗΧΟΥΣ είναι στην διάθεσή του.

Απόστολος Γεωργόπουλος